Poroże: rodzaje, metody cięcia, zastosowania

Ze wszystkich form, w jakich może występować drewno, fornir jest najrzadziej spotykany. Stosuje się go ze względów estetycznych, aby nadać przyjemniejszy wygląd niektórym mniej eleganckim drewnianym panelom, ale także aby uczynić je mocniejszymi i trwalszymi. Projektanci produktów i wnętrz odkrywają go od jakiegoś czasu i wykorzystują do efektownego oświetlenia lub dekoracji wnętrz. Oto więcej informacji na temat forniru, jego wzoru, starszych i nowszych zastosowań.

Historia

Ci, którzy uważają, że fornir jest nowoczesnym wynalazkiem, są w błędzie. Fornirowane przedmioty zostały znalezione w egipskich grobowcach sprzed ponad 4000 lat. Bardziej współczesne dowody na fornirowanie pochodzą z XVII wieku, kiedy to lepsze narzędzia umożliwiły cięcie plastrów drewna o różnej grubości.

W XVIII w. znany producent mebli Chippendale używał egzotycznych fornirów, aby zwiększyć wartość swoich mebli. Na początku XIX wieku sklejka wykonana z "plastrów" drewna była używana w USA do produkcji fortepianów.

Pierwszy patent na fornir pochodzi z połowy XIX wieku. Szybki rozwój przemysłowy w tym czasie oznaczał, że pod koniec wieku sklejka była bardzo przystępnym cenowo materiałem.

Obecnie fornir jest wykorzystywany zarówno do produkcji sklejki, jak i płyt drewnopochodnych. Wysoki popyt na meble w połączeniu z presją cenową doprowadził do pojawienia się folii imitujących fornir i całego przemysłu fornirowanych paneli. Moim zdaniem drewno można kopiować, ale nie można go zastąpić. Drewno oferuje znacznie więcej niż tylko design.

Rodzaje oklein

W zależności od zastosowania, istnieją dwie szerokie kategorie licówek:

• estetyczne wyposażenie
• materiały techniczne

Estetyczne materiały eksploatacyjne są te używane do fornirowania paneli płyta wiórowa, MDF, panel, sklejka, lite drewno. Są one bardzo cienkie, a ich grubość waha się od 0,55 mm do 1,2 mm. Im twardszy i mniej porowaty gatunek, tym cieńszy fornir można wyciąć.

- Orzech włoski, który ma wysoką gęstość i bardzo niską przepuszczalność, może być cięty na grubość 0,55 mm.

- Gatunki o średniej lub niskiej gęstości i niezbyt dużej porowatości, takie jak aninul, wiśnia lub topoli, są cięte na grubość 0,6-0,7 mm.

- Dąb oraz ulmul są drewnem twardym, ale mają bardzo duże pory. Forniry tych gatunków mają grubość 0,7-0,8 mm.

- Dość luźne i porowate licówki żywiczne mają grubość 1,0 mm.

- Estetyczne wyposażenie można również uzyskać z części drzewa, które ze względu na wady wzrostu dają spektakularny wygląd. Tak jest w przypadku korzeni lub guzów (burlZ pewnością słyszałeś, jeśli nie widziałeś, fornir z korzenia orzecha włoskiego. Forniry te są nieco grubsze niż te pobrane z pnia tego samego drzewa. W przypadku orzechLicówka korzeniowa ma grubość 0,6 mm.

Zaopatrzenie techniczne są tym, z czego wykonana jest sklejka. Istnieją forniry licowe, cieńsze (0,5-1,5 mm) i forniry rdzeniowe, o grubości od 1,5 do 3 mm. Sklejka to drewnopochodny panel wykonany z nieparzystej liczby fornirów ułożonych prostopadle do siebie. Im większa liczba warstw, tym mocniejsza i sztywniejsza płyta.

Sklejka może być fornirowana estetycznymi okleinami z innych fornirów, dzięki czemu znajduje zastosowanie w produkcji mebli. Jest lżejsza w porównaniu do płyt wiórowych lub MDF.

Jak ją zdobyć

Forniry mogą być pozyskiwane z pnia drzewa, grubych gałęzi, które wyrastają bezpośrednio z pnia, korzenia i szczap. W przypadku fornirów estetycznych drewno jest starannie dobierane pod względem rozmiaru, wieku i cech wizualnych: koloru, wzoru, gatunku, charakterystycznych naturalnych znaków lub wad. Wybór ten oraz sposób, w jaki drewno jest cięte, wpływają na wygląd fornirów.

Fornir jest wytwarzany głównie z twardego drewna, ponieważ jest ono twardsze, gęstsze i mniej przepuszczalne. Fornir jest również wytwarzany z drewna żywicznego, zwłaszcza tych twardszych.

Etapy, przez które przechodzi kłoda do etapu forniru, są następujące:

• skórka
• cięcie na długość
• plastyfikacja (zamgławianie, zwilżanie)
• debet
• suszenie
• cięcie na wymiar

Aby arkusze forniru można było ciąć bez pękania, drewno musi być jak najbardziej uplastycznione. Odbywa się to poprzez zwilżanie i parowanie. To, jak długo kłody są moczone i parowane, zależy od ich gatunku i grubości. Aby uzyskać produkt wysokiej jakości, obróbkę należy przeprowadzić dość szybko - w ciągu godziny - po wyjęciu kłód z pary. Plastyfikację można również przeprowadzić za pomocą prądu o wysokiej częstotliwości (HF), ale niewielu go używa, ponieważ jest drogi.

Istnieją 4 główne rodzaje licówek:

• przez przewijanie
• przez cięcie styczne
• przez cięcie promieniowe
• przez równoległe cięcie promieniowe

Via bieganie uzyskuje się forniry techniczne. Zasadniczo cała kłoda jest obracana względem noża, w wyniku czego powstaje ciągły arkusz forniru. Nie ma określonego wzoru arkusza, który jest cięty równolegle do słojów rocznych. Metoda ta jest bardzo ekonomiczna przy minimalnej ilości odpadów. Po rozwinięciu arkusze są przycinane do pożądanego rozmiaru i suszone.

Istnieje również metoda, za pomocą której połówki kłody są "rozwijane". Połówka jest montowana na urządzeniu, które obraca się, przesuwając nóż. W ten sposób uzyskuje się arkusze forniru, które są większe niż inne rodzaje cięcia, ale mniejsze niż tradycyjny zwój i z bardziej zaokrąglonym wzorem fladrowym (katedralne ziarno).

Cięcie styczne równolegle do środka kłody. Rezultatem są wspomniane powyżej kołnierze, ale ostrzejsze. Forniry te są wysoko cenione za ich specyficzny, naturalny wygląd.

Cięcie płaszczyzną promieniową Nóż jest zamontowany pod kątem 90° do pierścieni rocznych. Tworzy to wzór równoległych linii, które reprezentują pierścienie pierścieniowe.

Cięcie promieniowe jest wykonany w przybliżeniu w taki sam sposób jak płaski, z wyjątkiem tego, że kąt nie wynosi dokładnie 90°. Jest to cięcie charakterystyczne dla dębu, które podkreśla promienie rdzeniowe, które wyglądają jak lustro.

Po cięciu forniry są suszone, ponieważ zawartość wilgoci w drewnie zwiększa się w wyniku obróbki uplastyczniającej. Następnie są one cięte i układane w wiązki. Aby wiedzieć, skąd pochodzą i aby można je było dopasować, drewno jest zawsze numerowane. Ostatecznie otrzymuje się więc wiązki forniru z tego samego kawałka drewna.

Zastosowanie licówek

Okleiny uszlachetniają panele drewnopochodne. Najczęściej stosuje się je do oklejania płyt wiórowych lub MDF. Ale nie tylko. Może się to wydawać dziwne, ale panele z litego drewna również są fornirowane. Istnieją sytuacje, w których jest to konieczne, aby ułatwić korzystanie z mebli. Na przykład duży kawałek dębu lub innego gatunku o dużej gęstości jest bardzo ciężki.

Jeśli chodzi o sklejkę, chciałbym podkreślić, że jest ona preferowana w stosunku do innych rodzajów paneli, ponieważ składa się z kilku warstw drewna. Wygląda dobrze, jest łatwa w obróbce i wykończeniu, może być fornirowana specjalnymi okleinami drewnianymi i jest znacznie lżejsza niż płyta wiórowa lub MDF.

Dostawy są wykorzystywane do uzyskania wkłady. W przeszłości była to technika używana do uszlachetniania mebli. Teraz, ponieważ jest to żmudna i żmudna operacja, niewiele osób odważy się ją wykonać. Zwłaszcza od czasu pojawienia się CNC ułatwia "rysowanie" różnych wzorów na drewnie bez większego wysiłku.

Wadliwe licówki skutkują odtworzone licówki o którym mówiliśmy przy innej okazji. Różnica między nimi jest widoczna dla konesera, ale ta odnowiona również jest drewniana.

Ich piękny, naturalny wygląd, efektowne kolory i fakt, że można je łatwo modelować, przyciągnęły uwagę projektantów do fornirów. Tak właśnie powstały fornirowane abażury. I na tym nie poprzestali. Wykorzystali je do dekoracji sufitów, tworzenia ekranów czy ozdabiania ścian. Takie forniry są poddawane obróbce, aby uczynić je bardziej plastycznymi lub łatwiejszymi do formowania.

Bardzo spektakularnym rodzajem forniru jest ten używany do ozdabiania pudełek na biżuterię przy użyciu japońskiej techniki Yosegi. Powstałe okleiny mają bardzo różne wzory i są cienkie jak cienka kartka papieru. Ale o sztuce Yosegi, w przyszłym poście.