Podróż 5 - Oczekiwanie

Cel podróży

Po prawie stu latach wyruszam na nowe przygody.
Ciągnięci przez konie, wspomagani przez potok, jak już mówiłem, ruszamy w drogę. Tam kozy nas załadowały i ruszyliśmy w nieznane.
Po ponad trzech godzinach jazdy, pod górę z siodłami i w dół doliny z rekwizytami - biedne konie były tylko pianami - docieramy do brzegów Bistrița, u wejścia do wąwozu.
Zapomniałem powiedzieć, że dowódca posterunku towarzyszył nam przez całą drogę. Nie wiem dlaczego, nie chcieliśmy nigdzie iść. Ale miał swoje rozkazy. Ciągle mruczał coś o brudzeniu pięknych butów.
Tutaj, nad brzegiem wody, dalej w dół rzeki od stada Zugreni, wszyscy, było nas wielu, kilkuset z nas, wszyscy zostaliśmy do jesieni, aby uciec od wilgoci lasu, który nas karmił.
Dlatego mieliśmy mnóstwo czasu, by siedzieć i opowiadać historie, marzyć o tym, gdzie skończymy i co się z nami stanie.
Niektórzy mogli już zobaczyć siebie jako draniță, pokrywających domy ludzi lub, przy odrobinie szczęścia, nawet święty kościół. Albo, czemu nie, można było nawet zobaczyć deski, szafki i belki tworzące dom właściciela domu. Był nawet zalążek kłótni między naszymi ludźmi a tymi, którzy przybyli wodą zza Cârlibaba, ponieważ nie chcieli być draniță, ale chcieli być gontem. W końcu zostali uspokojeni przez starszego mężczyznę, który wyjaśnił im, że albo draniță, albo gont, wciąż diabeł, i aby ich uspokoić, powiedział im, że wszyscy staną się gontem.
Inni również widzieli siebie przekształconych w stoły, krzesła, szafki i łóżka z wełnianymi materacami i puchowymi poduszkami, pod którymi umieścili dumną bazylię, by śnić o swoich ukochanych.
Byli też tacy, którzy aspirowali do tego, by stać się miską ogórków z kwaśnymi ogórkami, nadającymi się do jedzenia tylko po chindie, lub pączkiem, w którym wieczorem gospodyni doiła krowę w otoczeniu małych dzieci, które z niecierpliwością czekały na ciepłe i słodkie mleko. Mieli też nadzieję na kawiarnie z zimną źródlaną wodą, aby ugasić pragnienie w letnie południe, lub małe pudełka słodko-kwaśnego moszczu, aby ukłuć język jesienią. Niewielka liczba tych bardziej zachłannych miała nadzieję na dotarcie do cuchnącej kremowej śmietany i gęstego, tłustego masła.
Dalej, pod zboczem góry, w pobliżu strumienia Colbu, znajdowała się grupa ludzi, którzy chcieliby znaleźć książki zawierające mądrość świata lub zeszyty dla najmłodszych do czytania i pisania ustami.
Inni nie byli tak ambitni. Chcieli po prostu stać się ostrygami, aby ogrodzić podwórka domów lub oddzielić podwórko od wioski.
A ponieważ nie ma lasu bez suchego lasu - mam na myśli nas, drzewa, nie was, ludzi - niektórzy z nas skończą, czy nam się to podoba, czy nie, jako trociny.
Od czasu do czasu wpadał mój przyjaciel biesiadnik w towarzystwie potężnego starca z białą brodą i siwymi wąsami, które wystawały mu spod hełmu. Później dowiedziałem się, że tym starcem był pan Covaliu, starosta flisaków. Przewracał nas, obracał jednego z nas czapką i odpływali.
Pewnego dnia nie było jeszcze południa, gdy biesiadnik przybył ponownie, tym razem w towarzystwie kilku żołnierzy i dwóch kóz. Obrócili nas, obrócili i wybrali z nas trzech wyższych i szczuplejszych. Mieli stać się masztami na dziedzińcu jednostek wojskowych, masztami, na których powiewać będzie rumuńska flaga.
Co przyniesie mi los? Chciałbym zostać masztalerzem, ale mam na to zbyt silną wolę. W każdym razie, co tylko dobry Bóg zechce!

Woda