Strych rupieci moich przyjaciół

Odwiedziłem kilku bardzo drogich przyjaciół, którzy mieszkają niedaleko Targoviste i których nie widziałem od prawie 2 lat. W międzyczasie pracowali nad domem, udało im się wykończyć poddasze, które stało się mieszkaniem starszej córki. Mają jeszcze jedną córkę, chemiczkę jak ja. Lubię myśleć o dziewczynach jako o moich przyjaciółkach, chociaż z łatwością mogłabym być ich mamą. Ilekroć się spotykamy, z przyjemnością i pasją dyskutujemy na przeróżne tematy. Ale wróćmy do strychu i rupieci. Dziewczyny są zakochane w starych i autentycznych przedmiotach, przez lata zachowały ich całe mnóstwo, w tym wiele drewnianych, które wraz z ukończeniem strychu znalazły swoje miejsce.

Jak tylko przyjechałem, powiedzieli mi, że loft jest gotowy i chcieli usłyszeć moją opinię. Prawowitej właścicielki loftu niestety nie było w domu, więc zostałem pozbawiony prezentacji "artystycznej", ale z powodzeniem zastąpiła mnie jej siostra. Kiedy weszłam na strych, wiedziałam, że szykuje się ciekawa historia. Wszystkie te stare, z miłością zebrane przedmioty siedziały tam, upiększając to miejsce. Niektóre z nich miały swoje małe historie.

Poddasze jest rozplanowane jak mieszkanie, z salonem, biblioteką, sypialnią, łazienką, a nawet małym tarasem. Pomieszczenia nie znajdują się na tym samym poziomie, więc rozróżnienie jest jeszcze bardziej oczywiste. Salon znajduje się na najwyższym poziomie. W ciągu dnia jest bardzo jasny, zarówno dzięki zwykłym oknom, jak i oknu dachowemu typu velux. Przy wejściu uwagę przykuwa stary drewniany stół warsztatowy. Został on odzyskany przez głowę rodziny ze starego warsztatu. Doskonale wkomponował się w atmosferę loftu, łącząc go ze starą beczką i kilkoma szklanymi syfonami. Rezultatem jest idealny bar, w którym będziesz chciał usiąść i porozmawiać z kieliszkiem dobrego wina w dłoni.

Salon, choć nieduży, jest podzielony w taki sposób, że kilka czynności może odbywać się w tym samym czasie bez przeszkadzania sobie nawzajem. Po prawej stronie od wejścia znajduje się obszar, w którym można grać w karty. Centralnym punktem jest stół w stylu art deco. To część posagu ciotki - meble, które otrzymała w latach 50. jako prezent ślubny.

Po lewej stronie jest miejsce na chat-uit. Znajduje się tam sofa przywieziona z Holandii i odnowiona tutaj, skrzynia posagowa babci również przekształcona w sofę z pomocą kilku poduszek oraz stolik kawowy, wykonany przez ojca dziewczynek, Mariana, z odzyskanego drewna.

Blat wykonany jest z płótna winiarskiego, starego elementu używanego w regionie do tłoczenia winogron na moszcz. Kiedy zmieniono "metodologię", płótno zostało umieszczone na strychu, "ponieważ do czegoś się przyda". Nadszedł czas, aby umeblować strych i potrzebny był mały stolik. Wtedy Marian przypomniał sobie o pościeli. Było nieco nadgryzione curry i popękane, więc musiał wzmocnić spód blatu. Drewno nie było wystarczająco mocne na nogi. Postanowił więc wyciąć mocny słupek ze starego płotu (bulumak, jak go tu nazywają) i zrobić z niego nogi. Powiedziałem mu o żywica epoksydowa i pokazałem mu zdjęcia w artykule na temat tych żywic. Od razu zaczął mnie wypytywać o szczegóły ich zastosowania. Jestem pewien, że następnym razem zobaczę jakieś stare drewno uwiecznione w żywicy.

Obok sof, na starym kole do nawlekania krosien tkackich, stoi stare radio. Powiedzieli mi, że kosztowało paczkę pampersów. Rodzina, od której je dostali i która chciała je wyrzucić, miała małe dziecko. Kiedy zapytali, ile chcą, powiedzieli, że paczka podpasek dla małego wystarczy.

Również na strychu, obok stołu warsztatowego, znajduje się przędzarka babci.

W regale znalazłem inne stare, zardzewiałe rzeczy. Okrągły stół, zwieńczony starym, delikatnie obrobionym obrusem, został wzięty za "3 duble kukurydzy" od kogoś, kto kupił od nich kukurydzę. Za 3 dodatkowe dublety również przybili piątkę za stół.

Jest też szafa posagowa w stylu art deco.

Książki są ustawione w starych regałach na ścianie naprzeciwko drzwi, więc od razu rzucają się w oczy. Są to stare książki, zbierane przez lata i starannie pielęgnowane.

Ale to, co szczególnie przyciąga wzrok, to rumuński wzorzysty dywan. Został kupiony, wraz z dwoma innymi podobnymi, od pani, która zamówiła je wiele lat temu na ślub córki. Nie lubiła jednak chłopskich dywanów, więc przez długi czas leżały w kącie domu. Szczęśliwym trafem pani poznała moich znajomych i zupełnie przypadkiem zaczęli rozmawiać o dywanach. W ten sposób kupili 3 ręcznie tkane dywaniki w rumuńskie wzory za jedyne 200 lei.

Mógłbym długo opowiadać o moich przyjaciołach i ich zamiłowaniu do rupieci. Myślę jednak o zatrzymaniu się, obiecując, że wrócę z kolejnymi pięknymi rzeczami z ich domu. Jako ostatni przykład - Maszyna do szycia SingerBabcia dziewczynek, słynna krawcowa w okolicy, pracowała z tą ponad 100-letnią krawcową