Jak zbudowaliśmy altanę z akacji odzyskanej ze starej stodoły

W zeszłym roku, po akacjaotrzymałem wiadomość od czytelnika, który opowiedział, jak odzyskał drewno akacjowe ze starej stodoły i wykorzystał je do budowy altany. Był pod wrażeniem wytrzymałości i twardości drewna. Sposób, w jaki opowiedział swoją historię, jego entuzjazm i chęć podzielenia się doświadczeniem z kimś, kto ma taką samą pasję do drewna, zrobiły na mnie wrażenie i tak się poznaliśmy (niestety tylko wirtualnie). Chociaż może się to wydawać prostą historią o budowaniu altany ze starego drewna, myślę, że to coś więcej. To historia o pasji, o drewnie z odzysku, o wspomnieniach przeniesionych do nowej altany, o marzeniach, planach i pragnieniach, a także o rodzinie. Z przyjemnością opowiadam tę historię, czasami słowami "małego sąsiada".

Jest nim Claudiu Gârceavă, który zarabia na życie produkując meble z płyt wiórowych laminowanych melaminą, ale marzy o warsztacie, w którym mógłby pracować z litym drewnem. Jesienią ubiegłego roku zburzył starą szopę - stodołę lub "porumbar", jak mówimy na południu - i postanowił uratować filary nośne, które były wykonane z akacji. Porumbar został zbudowany w 1949 roku, aby pomieścić, oprócz kukurydzy, drewno opałowe i trzcinę używaną do produkcji beczek na wino.

Część drewna znajdowała się w ziemi, a ślady pozostawione przez wilgoć, a zwłaszcza przez owady, były bardzo widoczne po usunięciu kory. Mimo to drewno było tak samo twarde i mocne.

Każdy słup akacjowy został starannie oczyszczony siekierą i pilnikiem do paznokci, stare gwoździe zostały usunięte, a słup został przygotowany do przyszłej budowy.

"W altanie używaliśmy odzyskane drewno Poziome belki łączące słupy na górze, poziome belki w kształcie litery T pomiędzy każdą parą słupów na dole i słup środkowy. Altana ma średnicę 5 metrów w obszarze słupów i 6,5 metra w obszarze dachu (patrząc z góry) i jest ośmiokątna".

Ponieważ odzyskane drewno nie było wystarczające, musiał dokupić kolejne 4 metry drewna, które pociął na okrągło i zrobił z niego krokwie. Po wykonaniu konstrukcji spryskał ją olejem satynowym, pozostawił na słońcu na 2 dni do wyschnięcia, a następnie pokrył lakierem w kolorze palisandru. W międzyczasie nadeszła zima, więc musiał przerwać pracę. Dało to drewnu czas na "ułożenie się" przez zimę.

"W tym roku, gdy tylko zrobiło się gorąco, zacząłem od nowa. Położyłem gonty na dachu ze wszystkich 8 stron, zamocowałem w uchwytach, 900 uchwytów w 3 dni. Następnie pokryłem go cienką membraną bitumiczną, zachodząc na siebie na końcach 10 cm i mocując z miejsca na miejsce długimi zszywkami. W ciągu jednego dnia było gotowe, ale słońce mnie przypiekało, pod koniec dnia oboje byliśmy czarni, ja i membrana".

Przez kilka następnych dni pogoda była ładna, więc mógł spokojnie położyć gont bitumiczny. Zajęło to 4 dni i ... 1750 gwoździ. Na krawędziach położył cały gont, przyciął go do kształtu kropli i przykleił mastyksem.

Po przygotowaniu dachu pozwolił mu odpocząć przez 2 tygodnie, a następnie przeszedł do spodu altany. Z drewna o wymiarach 280 x 50 mm i długości 4 metrów wykonał poziome słupy i położył je na deskach. Wszystko musiało być wstępnie przymocowane do akacjowych słupów, po czym użyto uchwytów. Akacja okazała się tak twarda, że nic w nią nie wchodziło, a podczas wiercenia z wiertarki wydobywał się dym.

Kij został owinięty sznurkiem, aby "wykończyć" dość szorstką powierzchnię akacji. Nie chciał jej prostować, aby nie uszczuplić jej nawet o 1 mm. "Na półtora metra tyczki potrzebowałem 50 (pięćdziesiąt) metrów sznurka. Nie mogłem w to uwierzyć!"

Również na środkowym słupie, 1,70 m nad ziemią, umieścił 4 miejsca kotwiczenia dla hamaków o wadze 250 kg każdy. "Po posiłku możesz zrelaksować się w hamaku, gdy na zewnątrz szaleje ulewa bulgoczących bystrzy".

Wewnątrz umieścił 2 ławki, które kupił, ale przystosował do altany, oraz trzecią, wykonaną ze starej deski zjedzonej przez curry. "Wydrążyłem ją, aż znalazłem dobre drewno, pozwoliłem mu wyschnąć, a następnie pokryłem lakierem i przymocowałem do 2 bali akacjowych, które wyglądają jak ceramika. To bardzo wygodna ławka".

Mówiłem na początku o entuzjazmie Caludiu. Długo zastanawiałem się, w jaki sposób mógłbym opowiedzieć o tym, co miało nastąpić, ale w żaden sposób nie mogłem uchwycić podekscytowania Claudiu, radości z realizacji i miłości do drewna. Pozwolę mu więc opowiedzieć to jeszcze raz.

"Chciałem powiedzieć, że każdy gwóźdź, każdy gont i każde cięcie drewna, cyzelowanie i wykończenie zostało wykonane przeze mnie i tylko przeze mnie. To był i pozostanie mój pierwszy projekt z litego drewna. Czasami mam wrażenie, że kocham drewno bardziej niż ludzi. Wiesz, z zawodu jestem cukiernikiem (naprawdę 🙂 🙂 🙂 Od 2000 roku robię meble z drewna melaminowego, wcześniej robiłem ciastka. Moim marzeniem jest zbudowanie warsztatu, w którym będę pracował z litym drewnem i staram się je spełnić wraz z rodziną. Mam córkę, uczennicę w Tonita i 5-letniego syna, który przeraża mnie swoją wytrwałością i cierpliwością. I oczywiście moją żonę, która rozumie i kocha nas wszystkich".

Oprócz satysfakcji z samodzielnego wykonania wszystkiego, Claudiu jest również dumny z faktu, że zrobił to wszystko ręcznie. Jako narzędzi użył piły lisi ogon (najdłuższej), wiertarki, giętarki, młotka, siekiery, imadła i przecinaka do śrub. "Altana ma 8 boków - ośmiokąt - a metalowy element na górze, gdzie łączą się krokwie i środkowy filar, wykonałem z kawałka blachy o grubości 3 mm. Narysowałem kształt, wyciąłem go za pomocą cienkiego diamentowego dysku flex, wywierciłem w nim otwory, a następnie wygiąłem go ręcznie w imadle i młotku, na drobnych rowkach, które wykonałem flexem (blacha była dość gruba). Ten element w zasadzie podtrzymuje dach i łączy krokwie z centralnym słupem akacjowym i jest przymocowany do niego za pomocą śruby z łbem sześciokątnym o długości 20 cm i grubości 1 cm. Nawet nie wiesz, jaką miałem satysfakcję, gdy wspiąłem się na niego i stanąłem na szczycie".

Teraz altana jest gotowa, więc wszyscy mogą cieszyć się nią w spokoju. Claudiu może mniej. Nie żeby się nie cieszył, ale nie sądzę, żeby robił to w spokoju, ponieważ ma już wiele innych projektów, o których myśli i chce zacząć. 🙂

Zdjęcia zamieszczone w artykule są własnością Claudiu Gârceavă.