Jak rozpoznać klasyczne style mebli

Często słyszymy o meblach w stylu Chippendale, Art Deco lub Rokoko, ale niewiele osób potrafi rozpoznać elementy tego stylu. Jeśli meble są stare, sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana, a czasami może być trudno odróżnić oryginał od kopii. Modele stworzone przez słynnych projektantów z przeszłości przeszły do historii mebli i były przerabiane przez lata przez współczesnych producentów mebli stylowych (jak to się powszechnie nazywa). Znajomość kilku konkretnych elementów może pomóc w identyfikacji stylu bez bycia koneserem.

Być może najczęściej wymienianą nazwą w stylu meblowym jest Chippendale. Nazwa pochodzi od Thomasa Chippendale'a, XVIII-wiecznego producenta mebli, który opublikował pierwszą książkę z projektami mebli (1754). Książka ta stworzyła styl, a zawarte w niej projekty były kopiowane przez innych producentów.

Charakterystycznymi elementami stylu są gotyckie łuki, chińskie koronki, kolumny, kapitele, zwoje w kształcie litery C lub S, wstążki, kwiaty, liście, muszle i liście akantu. Najłatwiejsze do rozpoznania są nogi krzeseł lub stołów, których nogi są cienkie i delikatne, z zakrzywieniem przypominającym kolano u góry (cabriole). Opierają się one na prostych łapach lub łapach chwytających kulę.

Innym dość popularnym stylem jest Biedermeier. Pojawił się na początku XIX wieku i był charakterystyczny dla nowo powstającej burżuazji. Nazwa pochodzi od karykatury Papy Bidermeiera, który przedstawiał wygody klasy średniej. Styl jest prosty i elegancki, z prostą geometrią, bez ozdób, metalowych ornamentów i innych nieużytecznych elementów. Nacisk kładziony jest bardziej na użyteczność, a mniej na prezentację. Jednak w przypadku nowoczesnych mebli występują również łagodnie zakrzywione linie i proste dekoracje z fantastycznymi elementami tak stylizowanymi, jak to tylko możliwe.

Styl Baroc jego bogate zdobienia i okazałe kształty. Nazwa pochodzi z języka portugalskiego i oznacza naturalną, niepolerowaną perłę (barokową). Pojawił się we Włoszech pod koniec XVI wieku i był silnie wspierany przez Kościół katolicki jako reakcja na protestantyzm. Charakteryzuje się skomplikowanymi i wyszukanymi dekoracjami, czasem przesadnymi, w postaci kwiatów, liści, znaków heraldycznych, nimf, cherubinów, aniołów, kariatyd, pasterzy.

Drewno jest często pokryte złotymi liśćmi lub pomalowane na złoto lub brąz. Nogi krzeseł, stołów i konsol są zakrzywione, czasem zakończone lwimi łapami. Nowoczesne elementy mają zaokrąglony kształt i są pomalowane na metaliczne kolory, zwłaszcza złoto, srebro i brąz. Biżuteria lub kamienie półszlachetne są czasami używane jako okucia.

styl Neogotyk pojawił się w XIX wieku, ale ma swoje korzenie w gotyckim stylu katedralnym z XII wieku. Meble w stylu neogotyckim są ciężkie, skomplikowane, ze spiczastymi łukami jak okna gotyckiej katedry i skomplikowanymi rzeźbieniami. Nogi stołów i krzeseł są proste, zaokrąglenia znikają. Łuki katedralnych okien i wież odbijają się echem w konstrukcji krzeseł, łóżek, szafek i stołów.

Ozdoby charakterystyczne dla tego stylu to liście, łuki, rozety, girlandy, prawdziwe lub wymyślone zwierzęta. Istnieją elementy takie jak haft w kształcie koniczyny, czteropłatkowy kwiat lub kształt pięciu łuków. Specyficzny jest również dzwonek z trzema lub czterema płatkami i pustym środkiem. Jest to ciężki i niezbyt przytulny styl, często przypominający meble kościelne.

Rokoko, lub późny barok, jest reakcją na symetrię i rygor stylu barokowego, który pojawił się w XVIII-wiecznej Francji. Nazwa jest połączeniem francuskich słów pierre i shell. Meble w stylu rokoko są mniej duszne, przytulne i wszechstronne. To właśnie wtedy pojawił się fotel (fr.fauteuil) lub sofa konwersacyjna.

Zdejmowane poduszki, wyższe oparcia wspierające głowę i podłokietniki z poduszkami zostały również dodane dla wygody. Główną cechą tego stylu jest asymetria, która tworzy brak równowagi w obiekcie, efekt zwany kontrastem. Inną cechą charakterystyczną są zaokrąglone, okrągłe meble. Stosowane dekoracje to liście akantu, muszle, kwiaty, cherubiny, listwy w kształcie litery C lub S, zwoje, krople wody, symbole. Meble są patynowane dużą ilością złota i brązu.

Secesja jest charakterystyczna dla końca XIX i początku XX wieku. Nazwa została "zapożyczona" od galerii otwartej w Paryżu w 1895 roku. Styl ten ma wybitnych przedstawicieli we wszystkich dziedzinach sztuki: Antonio Gaudi w rzeźbie i architekturze, Louis Comfort Tiffany - dekoracje szklane, Rene Lalique producent biżuterii i wyrobów szklanych, Charles Rennie Mackintosh, architekt i projektant, Louis Majorelle, producent mebli.

Art Nouveau to styl delikatnych, okrągłych, wydłużonych linii zaczerpniętych z natury. Ogólne wrażenie jest takie, że nie ma prostych linii. Na powierzchni mebli znajdują się przedstawienia kwiatów, wąsów winorośli, korzeni, pni i gałęzi drzew, liści, piór, skrzydeł ważek, pąków, wszystkie przedstawione tak blisko rzeczywistości, jak to tylko możliwe.

Art Deco Zasadniczo pojawił się jako kontynuacja secesji i jako reakcja po I wojnie światowej i był postrzegany jako odrodzenie. Za szczytowe okresy uważa się lata 20. i 30. ubiegłego wieku. Wszystko odzwierciedla optymistyczne nastawienie, jasne kolory i zabawne motywy.

Jest to mebel, który pojawia się w nowoczesnym okresie, więc oprócz drewna obejmuje również materiały takie jak stal lub plastik. Meble są jasne i eleganckie, z wyraźnymi liniami, często inkrustowane drewnem lub kością słoniową. Drewno jest często łączone ze stalą nierdzewną, malowanym szkłem, chromem lub formowanym plastikiem. Motywy takie jak zwierzęta, gwiazdy, słońce, gwiazdy, herby. Kolory są jaskrawe, wzory bogate - jednym słowem, jest tu oczywista żądza życia.

Istnieje wiele innych stylów w meblach, ale te są najbardziej powszechne. Elementy z kilku stylów są często przeplatane z nowoczesnymi meblami, tworząc nowy, mniej zdefiniowany styl. Ważne jest, aby to zestawienie było wykonane w taki sposób, aby nie obrażało dobrego smaku, a projekt był przyjemny i "nadawał się do noszenia". Ponadto wiele elementów jest wspólnych dla kilku stylów, więc jeśli nie znasz ich zbyt dobrze, najlepiej unikać etykietowania, a jeśli chcesz wiedzieć dokładnie, zapytaj znawcę.