Struktura drewna - biel, twardziel, słoje roczne, pory, żywica

Alburn, heartwood, latewood, latewood, earlywood, annual ring to nazwy, które są dość często używane w artykułach, ale o których nie mówiłem zbyt wiele. Wiem, że można obrabiać drewno bez znajomości nazw naukowych. Ale znajomość terminów pomaga nam mieć wspólny język. Powyższe nazwy są powszechne i definiują strukturę drewna, niezależnie od gatunku. Na podstawie tych elementów wiemy, że mamy do czynienia z twardszym lub bardziej miękkim drewnem, z wyraźniejszym lub bardziej matowym wzorem, z porami lub bez.

Informacje rozszyfrowane w sekcji wycinki drzew

Struktura drewna ujawnia się zaraz po ścięciu drzewa. Przekrój większości drzew pokazuje jaśniejszy obszar na zewnątrz drzewa i ciemniejszy obszar wewnątrz. Są to alburn oraz duramen, sapwood i heartwood, dla tych, którzy chcą szukać informacji na zagranicznych stronach.

Alburnum i twardziel

Różnica między nimi jest ogromna. Alburnum jest drewnem fizjologicznie aktywnym, tj. zbudowanym z komórek, które transportują wodę z solami mineralnymi, odżywiając drzewo. Dlatego jest mniej gęste i ma wysoką zawartość wody. Drewno z tego obszaru jest bardzo rzadko używane i ma bardzo niską odporność na warunki zewnętrzne. Twardziel natomiast jest twarda i gęsta oraz składa się z nieaktywnych komórek. Jest to obszar odpowiedzialny za wytrzymałość drzewa, a nie jego odżywianie. Jest to zasadniczo drewno używane do produkcji mebli, konstrukcji i innych drewnianych przedmiotów.

Strefy te nie są tej samej wielkości przez całe życie drzewa. Na początku, gdy drzewo potrzebuje dużo pożywienia do wzrostu, strefa bielu jest bardzo duża, a strefa twardzieli jest mała. Z tego powodu młode drzewa łatwiej się łamią i nie zaleca się ich ścinania w celu przetworzenia drewna. Wraz z upływem czasu proporcje się zmieniają, część komórek przestaje się odżywiać i przechodzi do struktury wytrzymałościowej. Dlatego drzewa ścina się w wieku dojrzałym, gdy obszar twardzieli osiąga maksymalny rozmiar.

Nie zawsze występują różnice w kolorze między bielą a twardzielą. W tym przypadku identyfikacja odbywa się na podstawie gęstości i zawartości wody. Gatunki z wyraźnie zaznaczonymi strefami: jądro, dąb, frasin, ulm, akacja, wiśnia, larice. Gatunki z niekolorowymi obszarami: pedał (czerwone serce buka to fałszywa twardziel), plop, tei, brzoza, jodła, świerk.

Kora i szpik

Na zewnątrz drzewa znajduje się kora. Jest bardzo wyraźnie oddzielony od reszty drzewa, z inną strukturą, teksturą, kolorem i wyglądem. Ma obszar żywych komórek w kontakcie z drzewem i obszar martwych komórek na zewnątrz. Jest to warstwa ochronna podobna do ludzkiej skóry, która pokrywa całe drzewo, ale ta na pniu różni się grubością i wyglądem od tej na gałęziach. Zawiera garbniki, żywice i inne substancje, które odstraszają szkodniki i naprawiają rany.

Szpik znajduje się w środku, otoczony przez twardziel. Ma brązowy kolor i różni się od twardzieli. Składa się z martwych komórek, jest luźny i słaby. Nie jest w ogóle wykorzystywany do produkcji drewnianych przedmiotów. Po osiągnięciu dojrzałości obszar ten zaczyna rosnąć, zmniejszając wytrzymałość drzewa. Wewnątrz powstaje luźny, pusty obszar, który nie odgrywa żadnej roli we wspieraniu pnia. Z biegiem czasu drzewa stają się coraz bardziej puste, aż do łatwego powalenia przez wiatry i burze. Podobnie jak ludzie, drzewa starzeją się i umierają. Wiek, w którym to następuje, różni się w zależności od gatunku. Niektóre gatunki są bardzo długowieczne, osiągając 1000, a nawet 2000 lat, takie jak drzewo oliwne lub 1000 lat w przypadku dębów, inne są krócej żyjące, 200-300 lat (buk), a nawet 100 lat (topola).

Roczne pierścienie

Nie jest już chyba żadną tajemnicą, że wiek drzewa określa się na podstawie słojów rocznych, które odkrywamy na pniu ściętym niedaleko nad ziemią. Są one charakterystyczne dla gatunków rosnących w strefie umiarkowanej, gdzie okresy wzrostu i rozwoju roślin są dobrze zdefiniowane. Słoje roczne to koncentryczne okręgi, które biegną od środka drzewa do kory i mają regularny zarys u większości gatunków. Istnieją jednak również sytuacje, w których kontur jest drobno falisty (arinPierścienie nie są widoczne u wszystkich gatunków, ale nie oznacza to, że nie istnieją.

Każdy pierścień ma dwie strefy. Jaśniejszy i bardziej afané obszar nazywany jest wczesne drewno. Jest to drewno odkładane wiosną, kiedy podaż pożywienia jest wysoka, a wzrost szybki. Ciemniejszy, gęstszy obszar nazywany jest późne drewno. Jest to drewno układane latem, kiedy podaż pożywienia jest mniejsza (mniej deszczu), a osadzanie się komórek jest dokładniejsze.

Widoczne elementy konstrukcyjne w obróbce drewna

Podczas obróbki drewna pojawiają się inne specyficzne elementy: pory, promienie rdzeniowe, kanały żywiczne, kieszenie żywiczne. Elementy te pomagają zidentyfikować gatunek i tworzą naturalny wzór tak charakterystyczny dla drewna.

Pory

Są to zasadniczo podzielone komórki drewna, pojawiające się jako małe otwory w strukturze drewna. Od samego początku pory mówią nam, że drewno jest twarde. Drewno żywiczne nie ma porów. Transport pokarmu w roślinach żywicznych odbywa się za pomocą bardzo cienkich naczyń zwanych tchawkami, a pokarm przemieszcza się do komórki przez osmozę. W przekroju poprzecznym tych naczyń nie widać otworów typowych dla drewna liściastego.

Pory są większe i jest ich więcej we wczesnym drewnie, a mniejsze i jest ich mniej w późnym drewnie. Gdy drewno jest cięte stycznie do pierścienia rocznego, drewno z dużymi porami tworzy specyficzne wzory zwane kołnierzami lub cięcie katedralnew języku angielskim. Gdy cięcie jest równoległe do pierścieni rocznych (promieniowe), są one postrzegane jako linie równoległe.

Pory określają zdolność drewna do wchłaniania wody. Im więcej i im większe pory, tym większa skłonność drewna do wchłaniania wody. Jeśli takie drewno jest używane na zewnątrz, powinno być chronione przed wilgocią i nie powinno mieć bezpośredniego kontaktu z podłożem. Gatunki drewna o dużych porach: dąb, jesion, orzech, kasztan.

Promienie szpikowe

Są to tkanki zbudowane z promieniście ułożonych komórek, które rozchodzą się promieniście od rdzenia do kory. W przekroju poprzecznym wyglądają jak linie lub pasma o różnej grubości, proste lub zakrzywione, o połysku i kolorze innym niż otaczające drewno. W przekroju poprzecznym mogą być przerwane, ale zawsze są ciągłe przez drewno do kory. Po przecięciu promieniowo, promienie rdzeniowe pojawiają się jako pasma o różnej długości i wysokości, z charakterystycznym połyskiem. Ten połysk doprowadził do powstania terminu "lustra", aspektu docenianego w paltin lub dąb.

Kanały żywiczne

Są to miejsca, w których żywica jest przechowywana w drzewie. Podobnie jak promienie rdzeniowe, łączą one rdzeń z korą. Ich rozmiar i lokalizacja różnią się w zależności od gatunku. W przekroju poprzecznym są widoczne gołym okiem i mają białawy kolor, podczas gdy w przekroju podłużnym pojawiają się jako żółto-brązowe lub białawe przerywane linie.

Rowki są charakterystyczne dla drewna żywicznego, ale nie występują u wszystkich gatunków. Występują w sośnie, świerku lub modrzewiu, ale nie w jodle lub cisie. Worki z żywicą mogą jednak przypadkowo występować również w drewnie jodłowym. Żywica jest wykorzystywana przez drzewo do gojenia ran. Jeśli drzewo zostało zaatakowane podczas wzrostu i wystąpiły rany wewnętrzne, żywica pod korą migruje do rany, lecząc ją.

Mam nadzieję, że informacje te pomogą ci zrozumieć, dlaczego drewno wygląda lub zachowuje się w określony sposób lub dlaczego drzewa są ścinane tylko wtedy, gdy są dojrzałe. Jeśli uważasz, że informacje te są przydatne dla innych, podziel się nimi. A jeśli masz jakieś wyjaśnienia lub pytania, możesz zostawić je poniżej w przeznaczonym do tego miejscu.